GÜLLER ÜLKESİ

kıvrım kıvrım ipek tenler ülkesi

ince dalların kıvılcımları güneş

kıvamında pembe kırmızı sarı

mor mavi siyah tonlu tebeüssümler

sonsuzluğa açılan güller

selam susuzluğunda sevgilerle

sıla sevdası çeken ince sızılar

yüreğinde goncaların açarken

çiğ taneleri ayarında gözyaşları

dökerek saçılan güller

bahar yürüyüşlerinin yorulmaz

yılmaz solmaz yolcularıyla

yer ve gök yıldızlarının öncüsü

serin kokularla savrulur havaya

derin gözlerle seçilen güller

hangi seher hangi şafakta söyle

yer ve gök kapılarının anahtarları

güllerle girer sema ve deniz

aralıklarından sonra ışıl ışıl

her aşka libas biçilen güller

gülü sev aşkı koru

her sevda gül yürüyüşleridir ruhun

yedi renk yedi kuşak bir aşk

gök konaklarından geçerken

her derde deva suları içilen güller

gül yolculuğu bitmez

sonsuz bahçesinde sevgilinin

Selam

Selam

selam

sevgili can

aziz insan

ah seni takvim üzerinde yalnız bıraktım. yıllar, yapraklarını savurup geçti. iki can arasında hiç bir vakit, saat, gün, hafta, ay ve mevsim birlikteliği olmadı. mekan ve zaman ikliminde ortak yaşanan gençlik hevesleri dışında bir gönül yücelişi yaşanmadı. bir ruh olgunlaşması olmadı. dostluk sayfaları, safhaları bomboş kaldı. ama özcan, kendi ruhunu nasıl besledi, nasıl yüceltti bilmedim. bildiğim yalnızca ona duyduğum hasretti. doğan, yalnızlığını, ruh öksüzlüğünü başka şeylere hasretti. özcan-doğan ya da doğan-özcan bir türlü bu tireden kurtulamadı, bir (-) gibi kaldı, (+) olamadı. oysa dostluk birleşmeydi, ruhi kaynaşmaydı ama olmadı. derin iç çekişler, gelgit duyguların tatlı esintileri olarak arada bir gelir gider, o kadar. çevre çoğalıp azalırken, ten sararıp buruşurken, derman ve direnç azalır, toprağın çağrısı çoğalırken bile ruh, bazı fakültelerini koruyor: hayal ve hafızada kalan sevgi tabloları, dil lügatinde çağrışım yüklü isim listeleri vs korunuyor, kaybolmuyor.

aahhh seni takvim!.. ah!.. ne kadar da bomboş geçtin böyle.

bırak, kalsın... ağlayacak takatın, tahassüsün bile kalmamış. içi kavlaşmış, oyulmuş, ayakta öleyazan ağaçlara dönmüşsün, gönül. hz ibrahim ve hz zekeriya gibi ikinci baharı yaşamak da mümkün. hz eyyub gibi ikinci bir sağlık ve servet de mümkün. kutsal kitabımız bunun haberini veriyor. hz mevlana ebedi gençlikten. hz yunus her dem yeniden doğmadan, usanç vermeyen varolmadan dem vuruyor. onlar bunun bedelini ödediler, ballar balını bulup kovanı yağmaya verdiler. bende o servet, o sermaye, o kovan yok.

ümit. ümit. ümit... heves, heves ve cılız bir ses: ya vedud, ya hannan, ya mennan! ya rahman, ya rahim!

vesselam!

hüvel hay! hüvelbaki!

esselam!